Nog maar 4 dagen! Wow, wat gaat de tijd snel. Daar gingen we dan vanochtend, weer die vroege wekker, met slaperige ogen je spullen verzamelen en jezelf klaarmaken. Het voelt inmiddels als routine.
Wanneer ik aan mijn omgeving vertel dat ik meedoe met deze Challenge wordt er verbaasd gereageerd: “Waarom in vredesnaam?!”, “Zohé, haat je jezelf ofzo?”, “Phoe ik zou echt niet zo lang, zo vroeg kunnen opstaan, laat staan dan ook nog de zee ingaan”. Maar dan komen de vertrouwde woorden: “We doen het voor het goede doel, je kan hier doneren, en eigenlijk valt het best mee, je went eraan.”. En dat is ook zo, al had ik niet gedacht dat ik dat ooit zou zeggen toen ik de Challenge begon.
Het wordt inderdaad een routine, je ritme verschuift, je vaste spullen liggen klaar. Wanneer je aankomt bij de afspreekplek zie je de bekende gezichten. Je zegt elkaar op de gebruikelijke manier gedag en loopt het vaste pad naar zee. Iedereen heeft z’n standaard volgorde om zich uit te kleden en de meegebrachte spullen klaar te leggen. Het roepende “Ruiiizeauuuuu!” klinkt inmiddels vertrouwd.
Maar eén ding went nooit, die eerste golf over je heen. Brrrr, dan kan ik nog wel eens denken; “Waar ben ik aan begonnen?”. Toch, na die eerste schrik en een diepe adem, zet de routine zich voort. O,o Den Haag wordt ingezet (ik ken toch inmiddels wel minstens de helft). Het aftellen begint en iedereen weet wat dat betekent. Zonder het te hoeven zeggen dompelen we onszelf onder en bewegen ons weer snel naar de kleding. Het lijkt alsof ik na de duik sneller opwarm dan de eerste keer dat ik het water instapte, alsof zelfs mijn lichaam weet wat de bedoeling is. We wandelen naar de locatie waar we altijd een gembertheetje drinken. En daarna is iedereen weer klaar voor de dag.
Het wordt dus een routine, maar saai wordt het zeker nooit! Je hoort weer een nieuw verhaal van je mede-challengers. De maan schijnt anders. Je hoort de ups en downs in ieders leven. Je krijgt te horen wie zich na ziekte gelukkig weer wat beter voelt. Een lastig probleem van werk wordt besproken. Er wordt een sterk verhaal verteld dat het vroeger toch echt wel minstens -60 graden was tijdens de challenge. We lachen om de strijd wie de huidige challenge het beste volhoudt. Er wordt gezegd dat de wind gelukkig zo meevalt. Je blijft op de hoogte van de leuke plannen die iedereen voor z’n dag heeft.
Dus naast die: “we doen het voor het goede doel, je kan hier doneren, en eigenlijk valt het best mee, je went eraan.”. Zeg ik er ook altijd achteraan: “En het is ook echt wel leuk!”.
Flýr
2025 - day 24 - February 12th - Routine?!
Only 4 days to go! Wow, how time flies. There we were this morning, that early alarm clock again, gathering your things with sleepy eyes and getting ready. It feels like routine by now.
When I tell people around me that I am participating in this challenge, they react in surprise: “Why on earth?!”, “Wow, do you hate yourself or something?”, “Phew, I really couldn’t get up that long, that early, let alone go into the sea”. But then come the familiar words: “we are doing it for charity, you can donate here, and actually it’s not that bad, you get used to it.”. And that is true, although I never thought I would ever say that when I started the challenge.
It does indeed become a routine, your rhythm shifts, your usual things are ready. When you arrive at the meeting point, you see familiar faces. You say goodbye to each other in the usual way and walk the usual path to the sea. Everyone has their standard order to undress and prepare the things they brought. The shouting “Ruiiizeauuuuu!” sounds familiar by now.
But one thing you never get used to, that first wave over you. Brrrr, then I can still think; “what have I gotten myself into?”. Still, after that initial shock and a deep breath, the routine continues. O, o The Hague is deployed (I know at least half of it by now). The countdown starts and everyone knows what that means. Without having to say it, we immerse ourselves and quickly move back to the clothes. It seems as if I warm up faster after the dive than the first time I stepped into the water, as if even my body knows what to do. We walk to the location where we always drink a ginger tea. And then everyone is ready for the day again.
So it becomes a routine, but it certainly never gets boring! You hear a new story from your fellow challengers. The moon shines differently. You hear the ups and downs in everyone's life. You hear who is feeling better after an illness. A difficult problem at work is discussed. A tall tale is told that it used to be at least -60 degrees during the challenge. We laugh about the battle of who can best complete the current challenge. It is said that the wind is fortunately not too bad. You stay informed about the fun plans that everyone has for their day.
So in addition to that: "we are doing it for a good cause, you can donate here, and actually it is not that bad, you get used to it." I always add: "And it is also really fun!".
Flýr
コメント